Hepimiz doğuştan bir enerji ile doğarız. Belli bir enerjimiz vardır ve bu bitince bizde biteriz. Bu enerji sayesinde hayatın basamaklarını geçeriz. Bebek bu enerji ile büyür. Genç bu enerji sayesinde coşar. Yine bu enerji ile geleceğe dair hayallerimiz, umutlarımız olur. Durağan (potansiyel) enerji kinetik (hareket) enerjisine dönüşür. Biz hayatta yol alırız. Okula gideriz. Bir sonraki okul için çalışırız. Sonra mesleğe atılırız. Aldığımız maaş, kazandığımız para bizi motive eder. Belli bir enerji seviyesi tuttururuz bununla hayatımıza devam ederiz. Günler, mevsimler değişir. Hayatımıza renk gelir. Enerjimiz yenilenir. Biz yola devam ederiz. Evlenir, çocuğumuz olur, enerji alır yola devam ederiz. Anne-babamızı, akraba ve arkadaşlarımızı ziyaret ederiz. Güzel hatıralar, küçük mutluluklar bizi motive eder, pilimiz dolar, yola devam ederiz. Hep bir umut olur içimizde gelecek daha güzel olacak, kendi kendimizi avuturuz, şarj oluruz…
Bazen hayat bu akış içerisinde bizi umutsuzluğa düşürür. Enerjimizin artık tükendiğini düşünürüz. Yeni bir güne yine yorgunluk ve umutsuzlukla uyanırız. Gücümüz azalır. Zihnimiz yorulur. Yaşımız bazen genç olsa da hayat bize ağır gelir. Etrafımızdaki insanlar, en yakınlarımız enerjimizi tüketir. Onlardan bile uzaklaştığımızı fark ederiz. Hele bir de geçmişimizde zorluklar varsa iyice tükeniriz. Nasıl toparlayacağımızı bilemeyiz. Sinirlenmeye başlarız. Yüzümüz gülmez olur…
Ne doğru düzgün bir işimiz, kazancımız var; ne de yolunda giden bir hayatımız. Eve gelmek istemeyiz. Sorumluluklar bizi bekler. Kafamızı dağıtacak bir an bulamayız. Nefes alamaz oluruz. Her yer bize dar gelmeye başlar. Yeter artık Allah’ım deriz kendi kendimize. Bizi hayata bağlayan ipler zayıflar. Başımızı alıp gitmek isteriz. Ama hayat her yerden bizi tutsak etmiş. Yürümeyi unutmuşuz. Uzaklaşamayız. Basit ihtiyaçlarımızdan vazgeçemeyiz. Bunlar olmadan yaşayamayız artık. En küçük ihtiyaçlar bizde zaruri olmuş. Bir yandan memnun değiliz ama diğer yandan da bırakamıyoruz. İki arada bir derede kalmışız.
Artık kendi kararlarımızı veremiyoruz. Özgür değiliz. Çünkü yalnız yaşamıyoruz. Ama yaşadığımız insanlarla da anlaşamıyoruz. Böyle olunca tükeniyoruz. Yeni enerji kaynakları bulmamız gerekiyor. Zihinsel ve bedensel olarak bize iyi gelecek enerji kaynakları. Bunları aramak bile bize iyi gelebilir. En azından hareket halinde bir şeylerle meşgul olmak enerjimizi yenilememizi sağlar.